Λιγουρίτσα μου γλυκιά σαν αμαρτία...

Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι και πείθω τον εαυτό μου ότι έχω δυο μυαλά. Ένα μέσα στο κρανίο μου, όπως όλοι, και ένα στο στομάχι μου. Κανονικά πρέπει ο άνω εγκέφαλος να κάνει κουμάντο... Στην δική μου περίπτωση μάλλον κάνει ο κάτω.. Ωστόσο έχει δικό του ρολόϊ και με θυμάται κυρίως αφού πέσει ο ήλιος. Όταν ακούγεται κάποιος ήχος απ' την κουζίνα και οι γονείς μου φοβούνται μην είναι κάποιος κλέφτης, όοοχι μαμά μπαμπά, είμαι εγώ ο φιλικός λυκάνθρωπος που ψάχνω να ικανοποιήσω την μανία της λιγουρίτσας. 
Η ποιότητα δεν έχει σημασία καθώς δεν υπάρχουν συγκεκριμένες τροφές προς τέρψιν. Εδώ σημαντικό ρόλο παίζει η ποσότητα και ο ήχος. Κατά καιρούς έχω κάνει άπειρους εμετικούς (για μερικούς) και αταίριαστους συνδυασμούς. Αναφέρω ενδεικτικά σολωμό με παγωτό, πατατάκια με nutella, αυγά scrambled με μαγιονέζα σε ψωμί του τοστ, μια κουταλιά υποβρύχιο με τυρί φέτα και πολλά άλλα. Είναι σημαντικό, και για τους δύο εγκεφάλους, το τραγανιστό της βρώσης. Πατατάκια, καρότα, αγγουράκια, φυστίκια, κουλουράκια και ο κατάλογος δεν τελειώνει εκεί. Το στομάχι μου δίνει πανελλήνιες αρκετές φορές την εβδομάδα και περνάει με άριστα κάθε φορά, ε με λίγο ξινόνερο στο τέλος.
Έκανα πολλές προσπάθειες να του επιβάλλω σπαρτιάτικη πειθαρχία αλλά γουργούριζε τόσο πολύ, σαν γάτα που κλαίει, και κάθε φορά μ' έπαιρνε η κάτω βόλτα και έλεγα: "Από αύριο, από αύριο"  ενώ άνοιγα σαν ναρκομανής τα ντουλάπια για να κατευνάσω τον εθισμό μου. 
Λύση μέχρι σήμερα δεν έχω βρεί. Ξέρω όμως ότι το menu για απόψε έχει σπιτικό pop-corn με βούτυρο φτιαγμένο από τα χεράκια μου..